Poëtisch theater | 07-01-2018
Vrij woordenspel van eeuwen.
Als realistisch geladen verzen
drama’s die mee
vibreren,
met de tijd mee fluctueren,
als zijnde verrassende
cultuur.
De dichter opent zijn
woordenspel met de tijd
van heden over toen en
tovert in ’n enkel dichterlijk woord
de kleur van de dag van morgen.
In zijn aderen vormen druppels
dichtersbloed de nuances van
eigen beleving.
Zijn ode aan liefde, aan het
theatrale decor genaamd natuur
in volle breedte.
In poëtisch theater
vormen woorden zelf het
schimmig decor, projecties die
inslaan bij ontvangende geesten.
Een beeld, een schets
van binnenstromende
rijkdommen aan tijdloze verschillen.
Waarin de spelers hun dichterlijke
idealen in eigen lyriek
en zelfvormende associaties,
mogelijk maken.
Beelden vormend in woorden
naar eigen idealen in ’t
poëtisch theater van verrassende
cultuur sinds eeuwen her.
Pierre Maréchal ©