Category

Zacht beroerd de nacht… | 17-01-2018

Zacht beroerd de nacht
gedachtensferen.
Kruipt in het stille onaanraakbare.
Van dromen, verwerkingen, klemmende
werelden, angsten, ideeën worden
overhoop gehaald,
als door een geluidloze
centrifuge gemixt en opnieuw
geordend.
Een niet te determineren bestand
blijft over, speelt restant of clown.
Volgt een eigen spoor, ergens buiten
westen, om via pen en papier zijn
weg te vinden.


Zijn pad te markeren
als brief, als boek, als gedicht,
als masker van publiek geheim.
Als shock als the day the rock
was rolling, stoned.
De muzielwolk doorbrak zijn
vlies,
Lets dance!
Popklanken raasden naar het
strand waar de wind wild met kracht
boeken vol poëzie de lucht in hoost.
Met kracht het sterrengezicht van de nacht
verzwart.
De dansvloer laat drijven door de hel van
het geheugen,
waar vergetelheid
zichzelf in slakkengang tatoeërende
in nowhereland terugtrekt.
Razende stilten de spoorloze
tollenaren.
Een wekker perst zijn aaneengesloten
alarm
door de braakliggende atmosfeer…
ontmoet de nieuwe ochtendstralen
de dag,
muziek, papier, potlood, pen,
boek, poëzie …
Het heeft niet bestaan?
Of toch, maar waar?


Pierre Maréchal @