Plots woordenloos

Stemmen staakten
toen wij ons vermaakten
en jij, mij plots aanraakte.

Neuronen schakelden, schiepen impulsen,
emoties verwisselden
van trajecten.
Jouw chemie, ontspoorde
beider ratio
en met haar onze formele aspecten.

Ontduisterde buffers,
vermaakten de stemming,
klaarden de verwijding,
de verheldering van de horizon.
Vernauwden het bewustzijn,
doorbraken diffuse machtsafstanden.
Dwalende feromonen op vrije drift,
die de zich, nog oriënterende,
vernieuwde wereld opwekte.

Stemmen vloeiden over,
in toon, in kleur,
in spanning, in vorm, in taalloos
spreken,
in zichtbaar vlammende onwrikbaarheid.
Het rakende anker als geheime
kracht van de zich inspinnende tover.

En … de stemmen staakten
en weer andere spraken hün talen,
toen jij mij plots, woordeloos
denkend, raakte.

Pierre Maréchal ©