Schoonheid | 2002

Schoonheid was slechts
De aanzet
Voor een druppel dichtersbloed.
Met fantasieën over bloemen En bijtjes, ergens in een onberoerd bed.

Schoonheid doorbrak een grens,
Was het naakte middel,
Verpakt als ’n homeopatische
Wens.
Als zichtbaar kleurende waarheid. Als poeszachte aaibaarheid.

Schoonheid poneerde het kader
Van verwachtingen.
In het besef van bevrijding
Ergens in de genadeloze tijd.
Die ontkennend wacht op het
Ene woord van afscheid.
Waardoor woorden van voorheen, Wederom bij het onvermoede te rade gingen.

Schoonheid was slechts
Haar eigen stimulance.
Een web dat blindelings aandacht
Ving in haar speelse wezen,
Haar muzikale ambiance.

Een druppel dichtersbloed
Gemengd met schoonheid,
Ontvoert de wens van
Menig mens
Even uit zijn kluis, Uit zijn steentijd.

Pierre Maréchal ©